Głównym przedmiotem wystąpienia będzie prezentacja najważniejszych obszarów badań we współczesnym środowisku dydaktyczno-historycznym w Polsce. Dydaktyka historii w polskiej refleksji naukowej rozumiana jest przede wszystkim jako dziedzina wiedzy, zajmująca się edukacją historyczną społeczeństwa w przeszłości i współcześnie. W szerszym znaczeniu przypisuje się jej również badania nad przenikaniem wiedzy historycznej do grup społecznych (zwłaszcza młodzieży), badania poświęcone kształtowaniu się ich świadomości i kultury historycznej, a także refleksję nad działalnością edukacyjną różnych instytucji w tym zakresie. Wzmocnieniu pozycji dydaktyki historii w systemie nauk pomogło niewątpliwie wprowadzenie jej do zestawu przedmiotów akademickich w latach 20. XX wieku, a także powstanie zakładów dydaktyki historii w większości ośrodków uniwersyteckich w Polsce na przełomie lat 60. i 70. Niestety, w ostatnich latach polskie środowisko dydaktyczno-historyczne wyraźnie przeżywa kryzys, pomimo podjęcia nowych kierunków badań inspirowanych najnowszymi poszukiwaniami nie tylko historyków, ale również socjologów, kulturoznawców, archeologów czy historyków sztuki. Nie ulega wątpliwości, że niesprzyjającym aktualnie warunkom rozwoju polskiej humanistyki, a co za tym idzie także dydaktyki historii, jest się w stanie przeciwstawić tylko silne środowisko naukowe, które poza podejmowaniem nowoczesnych prac badawczych, rozwija się także pod względem personalnym i instytucjonalnym.